Vandaag hebben wij met heel erg veel verdriet afscheid moeten nemen van onze Robbie.
Met heel veel pijn in het hart hebben wij moeten besluiten om hem in te laten slapen.
Robbie ging heel erg snel achteruit de laatste week at hij niet meer en zijn tumoren groeiden erg hard, ook begon hij geestelijk erg hard achteruit te gaan.
17 jaar hebben we hem bij ons mogen hebben, ik kan niet vertellen hoe we hem nu al missen.
Is natuurlijk ook niet zo gek als je weet wat we allemaal met hem hebben meegemaakt, en hoe bijzonder hij voor ons is geweest.
Het was een hond met een heel eigen karakter, wat al duidelijk werd toen we hem als pup in Zaïre kregen .
Robbie als Pup
Heel erg eigenzinnig, trouw, waakzaam en vooral een goed ontwikkeld jachtinstinct, wat zich al direct uitte in zijn eerste weken dat hij bij ons was, toen is hij in de tuin van de ambassadeur achter de parelhoenders aanging en het op kerstavond 92 lukte om 1 van de arme dieren te pakken te krijgen.
In 93 gingen we met z’n drieën naar Nederland (na eerst een militaire coup meegemaakt te hebben) om daarna door te gaan naar Lagos Nigeria, waar wij een tweede hond erbij kregen : Naira, en dat was direct vanaf het eerste begin zijn eigen vrouwtje.
De eerste ontmoeting tussen die 2 was letterlijk een figuurlijk een doorslaand succes.
Door het wilde spelen van de twee tijdens de eerste ontmoeting hadden ze niet in de gaten dat er tussen de kamer en de tuin een glazen deur zat waar ze later samen met een overdonderende klap doorheen gingen.
Die twee waren echt voor elkaar geboren, en werden maatjes voor het leven totdat Naira ziek werd en het leven voor haar ten einde was.
We hebben toen met z’n 3 en afscheid genomen, en daarna hadden we het geluk dat we Robbie nog hadden, die ondanks zijn oud zijn nog heel actief was.
We zullen hem intens gaan missen, maar hij laat prachtige herinneringen achter.
Zijn jagen achter alles wat bewoog , wat ons soms tot wanhoop dreef, als hij weer een uur achter een stel eenden aanging en wij hem niet meer te pakken kregen.En toen die uiteindelijk kwam had hij zichzelf tot het uiterste gedreven en kwam onder de modder stralend op ons af.
Deze jachtlust is tot het eind van zijn leven gebleven, twee weken geleden ging hij nog achter de konijnen aan.
De laatste foto vanmiddag
Het zal leeg en stil worden in ons huis zonder die lieve schat, hij was zo uniek en lief.
Ik ben blij dat hij nu weer bij zijn vriendinnetje Naria is en daar lekker aan het spelen ?
Een intens verdrietige, maar ook dankbare Cees
Dick Schreef vandaag het volgende gedicht voor Robbie :
Voor Robbie
Je was goud van buiten ,goud van binnen ,
je ogen een peilloos diep meer ,
je bouw adembenemend atletisch,
“Wat een mooie hond mijnheer” hoorden we keer op keer.
Je levenskracht was heroisch ,
“geen gedonder ,ik ben niet ziek,
zelfs zo’n Tia kan me niet vellen ,
let op , binnen een paar uur ben ik weer kwiek”
.
Je werd één van ons in Zaïre ,
heel klein, heel broos ,maar zó vief ,
we smolten bij de eerste aanblik ,
vanaf minuut één hadden we je grenzeloos lief.
God gaf ons zeventien jaar samen ,
in Kinshasa ,in Lagos , in Nederland ,
twaalf jaar daarvan samen met Naira,
vanaf dag één ook met haar een intense liefdesband.
Je rende , we stoeiden ,je jaagde,
liefst op eenden , in ’t water ,
dat was pas echt spannend en leuk,
doodmoe strompelde je weer de kant op,
de eenden je te slim af, wij in een deuk.
Mijn God , wat zijn we je dankbaar,
wat was je een hemels geschenk,
je trouw , je onvoorwaardelijke liefde,
m’n ogen zullen eeuwig vochtig worden als ik aan je denk.
Dank Robbie , dank voor alles ,
voor wat je ons gaf schieten woorden tekort ,
in ons hart , onze geest zul je altijd voortleven,
jouw zon zal altijd blijven stralen, hoe ons leven ook verder wordt.
